Από τις 26 Ιανουαρίου του 1833, που ο ανήλικος γιος του Βαυαρού βασιλιά Λουδοβίκου Α΄ πάτησε το πόδι του στο Ναύπλιο, η Γερμανία «άπλωσε» πολλές φορές, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το «πόδι» της στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Ζήσαμε την «Αντιβασιλεία» της, τη Βασιλεία της, το ένα σόι μας παρέδωσε στο άλλο, από τους Λουδοβίκους περάσαμε στους Γλύξμπουρκ κι από το ένα κακό όλο και πηγαίναμε στο χειρότερο. Όλα αυτά βέβαια έγιναν με την ενοχή, τη συνενοχή αλλά και την ανοχή των εγγυητριών δυνάμεων, αφού σε όλη τη διάρκεια της νεότερης ιστορίας της οι δυνάμεις αυτές μας δανείσανε λεφτά, μας πουλήσανε όπλα, μας οδηγήσανε στους πολέμους τους άλλες φορές απέναντι τους κι άλλες φορές μαζί τους.
Και κύλησαν τα χρόνια και το ημερολόγιο έγραψε 14 Απριλίου 1944. Η διπλανή φωτογραφία από το φωτογραφικό αρχείο του Γιάννη Κ. Κουτρουμπούση ανασύρει μόνο μια στιγμή από τη μεγάλη αυτή σύγχρονη ιστορική διαδρομή. Είναι ο προαύλιος χώρος της Αγίας Τριάδας του Αγρινίου, το κοινοτάφιο δηλαδή των 117 σκοτωμένων της τοπικής μας Μεγάλης Παρασκευής. Είναι από τα χρόνια εκείνα δηλαδή που ο πόλεμος γινόταν ακόμα με τα όπλα και οι λαοί των χωρών που είχαν κατακτηθεί αρνιούνταν να παραδώσουν την εθνική τους κυριαρχία και οργανώναν αντιστασιακές ομάδες και πολεμούσαν τους κατακτητές. Αν δείτε λίγο καλύτερα αυτή τη φωτογραφία θα παρατηρήσετε ότι εκτός από τους Γερμανούς αξιωματικούς που ψάχνουν ανάμεσα στα πτώματα κάποιον ζωντανό για να του δώσουν τη χαριστική βολή, θα διακρίνεται τρεις φιγούρες τριών Ελλήνων, οι οποίοι υπηρετούσαν τότε στα γνωστά σε όλους σας «Τάγματα Ασφαλείας». Είναι οι γνωστοί «Γερμανοτσολιάδες». Καμαρώστε τους. Ο ένας κοιτάει τα τσόνια που περνάνε. Ο δεύτερος προσπαθεί να δει τι κοιτάει ο πρώτος κι ο τρίτος λίγο παραπέρα, έχοντας στην πλάτη τον κασμά έρχεται από πέρα.Όσο και να σας φαίνεται περίεργο, αυτή η φωτογραφία θα μπορούσε να τραβηχτεί και σήμερα. Γιατί και σήμερα αυτή η χώρα είναι υπό κατοχή. Έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία χωρίς καμία αντίσταση, έχουν ανοιχτεί τα κοινοτάφια, που έχουν αρχίσει ήδη να γεμίζουν με πτώματα, οι διάφοροι αξιωματούχοι των κατακτητών ετοιμάζονται για τις «χαριστικές βολές», και άλλοι από τους ταγματασφαλίτες, κοιτάν τα τσόνια, άλλοι προσπαθούν να δουν που κοιτάν αυτοί που κοιτάν τα τσόνια και άλλοι έρχονται από πέρα, από την Ευρώπη δηλαδή, με τον κασμά στην πλάτη με ύφος και παράστημα ευχαριστημένοι που τελειώσανε τη δουλειά τους και για σήμερα.
Η διπλανή φωτογραφία , η οποία είναι από το φωτογραφικό αρχείο του Θ. Μ. Πολίτη, καταγράφει μια άλλη σκηνή της ίδιας μέρας (14/4/1944), η οποία διαδραματίστηκε στην κεντρική πλατεία του Αγρινίου. Είναι ο κρεμασμένος στον δημοτικό φανό Πάνος Σούλος, που μαζί με τον Αβραάμ Αναστασιάδη και τον Πάνο Σαλάκο αποτέλεσαν το παράδειγμα προς αποφυγή του επικοινωνιακού σωφρονισμού που επιχείρησαν οι κατακτητές για να βάλουν μυαλό στους υπόλοιπους Αγρινιώτες, ώστε να μην τολμήσει να τους αντισταθεί κανείς. Παρατηρήστε τη φιγούρα αυτού του Αγρινιώτη που με ανοιγμένο βήμα και χωρίς καθόλου να κοιτάζει προς το μέρος του κρεμασμένου βιάζεται να βγει γρήγορα από το κάδρο έτσι ώστε να μην δώσει δικαιώματα σε κανένα να του ανοίξει κουβέντα. Κι όλα αυτά μπροστά σε μια πλατεία άδεια, που η μόνη ψυχή που θα μπορούσε να κυκλοφορεί θα ήταν αυτή του κρεμασμένου ήρωα της πόλης. Ίσως απ’ αυτή, και μόνο απ αυτή να προσπαθεί να ξεφύγει.
Από τις 25 του Μάη του 2011, μετά από 67 χρόνια δηλαδή, δίπλα σε αυτό το μνημείο οι Αγανακτισμένοι της πόλης στήσανε τη Λαϊκή τους Συνέλευση για να αντισταθούν στους σύγχρονους κατακτητές, οι οποίοι χωρίς όπλα και με την συναίνεση της Ελληνικής Κυβέρνησης κατέλυσαν την εθνική κυριαρχία ή όπως καλύτερα οι ίδιοι λένε τη «γη» και το «ύδωρ».
Όταν όμως λες τη φράση «σύγχρονοι κατακτητές» δεν λες τα πράγματα με το όνομα τους, γιατί αυτοί που θεωρούν τους λαούς υποχείρια τους είναι συγκεκριμένοι και διαθέτουν και όνομα, και επώνυμο, και φωτογραφία στο διαδίκτυο. Είναι οι παγκόσμιοι τραπεζίτες. Αυτοί που θεωρούν ότι οι ζωές των ανθρώπων είναι μεγέθη στο γράφημα πίσω από την καρέκλα τους στο οποίο απεικονίζεται η αυξομείωση και η διακυμάνσεις των ποσοστιαίων μονάδων του σύγχρονου τρόπου παραγωγής κέρδους. Μια παραγωγή κέρδους που έχει χρόνια τώρα εγκαταλείψει τους παραδοσιακούς τρόπους με τους οποίους το κεφάλαιο εκμεταλλευόταν την υπεραξία της εργασίας και κερδοσκοπούσε. Σήμερα κέρδος μπορεί να παράγει μόνο το χρήμα. Ακόμα κι αν αυτό το χρήμα δεν υπάρχει.
Ζαν-Κλοντ Τρισέ (Jean-Claude Trichet) είναι Γάλλος οικονομολόγος και από το 2003 πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και μέλος της Τράπεζας για τους Διεθνείς Διακανονισμούς.
Το 1987 έγινε μέλος του Γκρουπ των 30 (G30), ενός οικονομικού συμβουλευτικού σώματος με έδρα την Ουάσιγκτον. Από το 1978 έως το 1998 ανέλαβε διάφορους ρόλους σε μεγάλους οργανισμούς στην Γαλλία, αλλά και διεθνώς. Το 1993 ανέλαβε την διοίκηση της Τράπεζας της Γαλλίας, ενώ τον Ιανουάριο του 2003 παραπέμφθηκε σε δίκη για ένα οικονομικό σκάνδαλο που αφορούσε παρατυπίες στην Crédit Lyonnais, μία από της μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας, μαζί με άλλους 8 κατηγορούμενους. Τελικά, τον Ιούνιο του ίδιου έτους απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες.[2], ενώ στη σύνοδο των G10, των 10 δηλαδή ισχυρότερων οικονομιών, εκείνη την περίοδο διατέλεσε χρέη προέδρου.
Την 1η Νοεμβρίου του 2003 ανέλαβε την διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη θέση του Βιμ Ντούιζενμπεργκ. Ο Τρισέ είναι ο δεύτερος πρόεδρος στην ιστορία της Τράπεζας.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.) είναι μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, έχοντας την αρμοδιότητα της ρύθμισης της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και του ευρώ, του ενιαίου νομίσματος. Το ευρώ χρησιμοποιείται από περίπου 300 εκατομμύρια Ευρωπαίους σαν βασικό νόμισμα σε 16 χώρες – μέλη.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ιδρύθηκε την 1η Ιουνίου 1998 με κεντρικά γραφεία στην Φρανκφούρτη. Το μοντέλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στηρίζεται σε αυτό της γερμανικής Bundesbank και της επίσης γερμανικής Landesbanken. Η Ε.Κ.Τ. διευθύνεται από ένα συμβούλιο με επικεφαλής τον πρόεδρο, του οποίου οι συνεδριάσεις είναι κλειστές και οι αποφάσεις της δεν ελέγχονται από κανένα. Οι μόνοι που συμμετέχουν είναι οι αντιπρόσωποι από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών - μελών μέσω του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών.
Το 1999 ο Βιμ Ντούιζενμπεργκ, πρώην πρόεδρος της Ολλανδικής Τράπεζας και πρώην υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας, έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το Νοέμβριο του 2003 τη θέση του πήρε ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, που είναι πρόεδρος μέχρι τον Νοέμβριο του 2011. Αντιπρόεδρος από τον Ιούνιο του 2002 είναι ο Λουκάς Παπαδήμος που διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κατά το διάστημα 1994 – 2002. Στόχος της Ε.Κ.Τ. είναι να κρατάει την σταθερότητα της νομισματικής πολιτικής μέσα στην Ευρωζώνη όπως επίσης και κάποια βασικά οικονομικά μεγέθη όπως τον πληθωρισμό και τα επιτόκια. Επίσης η τράπεζα πρέπει να στηρίζει τις πολιτικές αποφάσεις της Ε.Ε. και όχι να τις καθορίζει. (Το σημειώνουμε αυτό γιατί απ’ ότι φαίνεται μάλλον το δεύτερο κάνει).
Η διπλανή φωτογραφία είναι αυτό που μετά από πολλές πιέσεις των ευρωπαίων παραλίγο να γίνει στις 15 Ιουνίου αλλά τελικά έγινε το Δεκέμβριο του 2001. Τελικά ο σωσμός δια της συναινέσεως δεν επιτευχθεί, γιατί ο καθένας από τους δύο εικονιζόμενους ήθελε το κεφάλι του στο δικό του ώμο του. Και επειδή η Δημοκρατία, όπως καλά ξέρουμε όλοι μας, δεν έχει Α αδιέξοδα, η χώρα θα πάει σε εκλογές και ότι δεν επιτεύχθηκε δια της πιέσεως, θα επιτευχθεί δια των εκλογών. Ή για να το πούμε, όπως το λέμε εμείς οι Βραχωρίτες: «Θα πούμε το ψωμί ψωμάκι».
Αφήσαμε για το τέλος την διαγώνιο φωτογραφία που αποτελεί φωτογραφικό τμήμα της εφημερίδας Δυτική Ελλάς και η οποία δημοσίευσε την γερμανική διαταγή – απόφαση για τους τουφεκισμούς και το απαγχονισμό των τριών Αγρινιωτών στην πλατεία. Διαβάστε τη σας παρακαλούμε και πείτε μας αν σας θυμίσει καθόλου το μνημόνιο ή όχι;
